Rozdział II

Od rana krzątam się po pokoju przygotowując się na wyprawę do lasu.

Wysłałam Peetę do sklepu i do mleczarki- w końcu idę tam tylko na chwilę.

Biorę kołczan i dodatkowe strzały. Do torby przypinanej do pasa pakuję butelkę z wodą i bułkę, ale nigdzie nie mogę znaleźć łuku.

Po chwili przypomina mi się, że przecież trzymam łuk pod łóżkiem. Pospiesznie biegnę na górę, łapię łuk, zbiegam na dół i wychodzę przez okno, omijając Śliską Sae.

Gdy jestem na miejscu strzelam w królika i przypinam go do pasa. Zbieram też parę jagód i jabłek.

Krążę wzdłuż jeziora już parę minut, ale nadal nic nie słyszę. Postanawiam usiąść na jednym z kamieni.

Przypominam sobie polowania z Galem. Gdzie on może być? Zapewne jest mu tam dobrze, ale co się dzieje z mamą? Tak dawno jej nie widziałam. Musi być jej ciężko, straciła męża, córkę i omal nie straciła mnie. Nawet lepiej, że jej nie ma, nie chciała bym znowu patrzeć na zamkniętą w sobie kobietę. Ciekawe jak radzi sobie Annie, w końcu straciła Finnicka. Właściwie, to ja go zabiłam. Nie potrzebnie rzuciłam tam holo, mogłam przecież tam zejść i mu pomóc, to był mój przyjaciel.

Z zamyślenia wyrywa mnie szczęknięcie zębami, tuż za moją głową. Gwałtownie podnoszę się, napinam cięciwę, ale nic nie dostrzegłam. Siedzę tu już bardzo długo. Peeta zacznie się martwić. Co ja mu powiem? ,,Przepraszam Peeta poszłam, żeby zobaczyć czy stado zmiechów grasuje po okolicy". To nie ma sensu, ale nie mogę tu zostać. Muszę wracać, ale nie mogę też tak tego zostawić. Przyszłam tu z wyznaczonym celem.

- Halo?!- wrzeszczę i szykuję się na atak zmiecha, ale nic się nie dzieje.

Wbijam ze złości strzałę w ziemię i słyszę jęk. Wstaję i zauważam, że pod moimi nogami leży wilk bez łap i z poszarpanym futrem. Nachylam się i dobijam zwierzę, by się nie męczył. Jak on się tu znalazł? Mogłam go nie zauważyć w ataku złości, ale na pewno nie odcięłam mu łap i nie poszarpałam. Coś jest nie tak, myślę. Przyglądam się ranom bliżej i dostrzegam wyraźne ślady pazurów i kłów. Jedno jest pewne, to nie był człowiek ani zwykłe zwierzę, w przeciwnym razie wilk miałby szansę się obronić. Pozostało jeszcze jedno pytanie- co kłapnęło zębami?

Koniecznie muszę o tym powiedzieć Peecie, nieważne jak na to zareaguje, może on coś na to poradzi.

Nagle, bez powodu zaczęła boleć mnie głowa, chcę usiąść, ale to nie byłoby rozsądne. Nie tu, nie teraz. Biorę cały ekwipunek i ruszam w drogę powrotną. Trudno, wrócę tu kiedy indziej.

Ból i zawroty głowy nie dają mi spokoju. Przystaję przy jednym z drzew i opieram się.

- Katniss, dasz radę, nie poddawaj się, jeśli tu zostaniesz być może skończysz jak ten wilk, ruszaj dalej…- szepczę do siebie, by mieć motywacje. Właściwie nie wiem czemu nie mogę tu zostać, ta historia ze zmiechami w lesie jest wymyślona, tak na pewno jest wymyślona, to tylko moja wyobraźnia. Wpadam w panikę, zawroty głowy nie ustają, jeśli tu zemdleję, nie wiadomo czy wrócę.

Gdy chcę ruszyć dalej nagle coś z całej siły pcha mnie. Gwałtownie się odwracam, napinam cięciwę i strzelam... prosto w głowę zmiecha.

- Cholera, są tu.- Mówię i biegnę przed siebie. Tracę orientację, potykam się, przypominam sobie pobyt na arenie, wtedy miałam dokładnie tak samo.

Staram się wspiąć na jedno z drzew, ale coś mnie szarpie za nogę. Spadam z drzewa, jednak udaje mi się utrzymać na nogach. Nie zwracając uwagi na to, co to było, nadal biegnę, po drodze zauważam pięć zmiechów.

Dwa z nich położyłam trupem, ale trzy lub cztery nadal mnie gonią. Widzę zarys miasta, już niedaleko.

Jestem strasznie zmęczona, od dawna nie biegałam na długie dystanse.

Być może jak przebiegnę przez pastwisko krów, to zmiechy się nimi zainteresują.

Niestety, wpadam na jedną krowę, która wpada w szał i potrąca inne. Na szczęście zmieszańce zaatakowały parę krów, co zdecydowanie je opóźniło. Wykorzystuję ten moment, żeby strzelić w dwa z nich, jednak chybiam parę razy, przez co tracę znaczącą ilość strzał. Sięgam do kołczanu, żeby zobaczyć czy mogę zostać i zabić dwa ocalałe, jednak w tym samym momencie zmiech skacze na mnie i gryzie mnie w bok. Starałam się nie krzyczeć, by nie przyciągnąć uwagi innych zwierząt.

Gwałtownie sięgam po nóż i wbijam go w ciało zmiecha. Uciekam. Zaczyna mi mroczyć przed oczami. Patrzę na ranę, jest dość duża, jednak chyba nie mam uszkodzonych żadnych organów wewnętrznych. Widzę wioskę zwycięzców, jestem blisko, ale nie mogę przenieść pościgu na tereny miasta. Zatrzymuję się, wyciągam strzałę, lecz nie udaje mi się napiąć cięciwy, jestem za bardzo osłabiona. Jeśli jeden zmiech wbiegnie do wioski to być może uda się go zabić o ile nie przyprowadzi ze sobą kolegów. Muszę zaryzykować. Oby Peecie się nic nie stało.

Jestem na ganku, odwracam się by zobaczyć czy to bydle nadal mnie goni i w tym samym momencie ktoś pcha z całej siły drzwi. Upadam.