Rozdział XXVIII

Pułapka. To pierwsze słowo, które przychodzi mi na myśl, po przebudzeniu. Straciłam przytomność? Za co tu siedzę? Rozglądam się w poszukiwaniu oznaki życia, po nieoświetlonym, obskurnym pomieszczeniu. Światło może dostać się tylko przez otwór w ścianie po mojej prawej stronie o szerokości pięciu centymetrów kwadratowych. Słyszę jak krople, powoli skapującej z przeciwległego kontu pomieszczenia odbijają się echem od murów. Nagle zauważam, że jestem ubrana jedynie w cienką białą koszulkę i majtki. Przez tą świadomość robi mi się zimno. Do tej pory o tym nie myślałam. Wiadomo, że jak nie ma się świadomości o zagrożeniu, to człowiek się nie boi. Drżę, więc podciągam ociężale nogi do tułowia, by utrzymać ciepłotę ciała, szorując przy tym stopami po podłodze. Czuję, że zadrapałam lewą stopę do krwi, ale nie patrzę się na nią. Dopiero teraz dostrzegam krwawiącą ranę, o kształcie litery G. G, jak grób? Gonitwa, gorączka? Może to przypadek, lecz w Kapitolu nie ma co liczyć na zbiegi okoliczności. Podnoszę obolałe ciało. Podciągam się na łańcuchach zwisających nieopodal, orientując się, że jestem do nich przyczepiona. Przykuta do ściany. Ze zgrozą patrzę na swój brzuch i wystające żebra. Widzę dokładnie każdy przegub. Nieźle mnie wygłodzili, myślę. Lekko, powoli, jakby nie chcąc zbudzić być może śpiącej po drugiej stronie osoby drepczę w miejscu. Robię to dlatego, by się rozruszać, ale brak mi sił. Delikatnie stąpam na podłożu. Ten rodzaj podłogi, jest tak skonstruowany, że jeden silniejszy ruch może spowodować ranę. Jeszcze nigdy nie znajdowałam się w zarazem zimnym i wilgotnym, jak i dusznym lochu. Tak na prawdę nigdy nie byłam w lochu, nie licząc wydarzeń sprzed czterech miesięcy. Po raz pierwszy nie byłam w domu na Nowy Rok. Ciekawe jak Peeta go obchodził? Co namalował, upiekł? Czy spędził Sylwester w towarzystwie mamy, Annie i Haymitcha? Może siedział sam, w domu, płacząc. To jest aż dziwne. Nigdy nie widziałam płaczące Gale'a, a płacz Peety słyszę często w nocy. Przytulam go wtedy mocno, póki jako tako się nie uspokoi. Radzimy sobie w ciemnościach jak wtedy, na arenie. A raczej radziliśmy. Jak ja bym chciała,  żeby on tu był, razem ze mną. 

Po dłuższym zastanowieniu dochodzę do wniosku, iż wolałabym być przy nim, bo w przeciwnym razie musielibyśmy się gnieździć w zatęchłym pomieszczeniu. Nie widziałam go trzy miesiące, a to wystarczało bym zapomniała jak bije jego serce kiedy się boi, cieszy, złości. 
Mocno szarpię stare kajdany, licząc, że się ukruszą. Strasznie się męczę po pierwszym szarpnięciu, a za drugim razem, ledwo zasklepiona rana na nodze otwiera się i zaczyna krwawić. Przy kolejnym ruchu wycieńczona opadam na podłogę. Nie mogę się położyć, nawet gdybym chciała, bo łańcuchy krępują większość moich ruchów.
Spoglądam na dłoń. Nie zabrali mi pierścionka zaręczynowego. Uśmiecham się na wspomnienie tego dnia. Medalion również nadal tkwi na mojej piersi.
-Peeta, gdzie jesteś?
Szepczę, ociężale spoglądając na otwór w ścianie.
Po dłuższym czasie morzy mnie sen. Śpię bardzo płytko. Męczą mnie koszmary, w których głównymi gośćmi jest Gale i Peeta. Z jakiegoś powodu budzę się. Może ze snu wytrącają mnie coraz to gorsze sny, a może głód, pragnienie i ból sprawiony przez ranę ciętą oraz obtarte do krwi nogi. Oddycham z ulgą uświadamiając sobie, że okrutna, bolesna śmierć Peety była wymysłem mojej głowy.
Wstaję. Rozciągam się po bardzo niewygodnie przespanej nocy. Tak naprawdę tylko mi się wydaje, że to była cała noc. Równie dobrze mogłam spać dwie godziny, albo cały dzień.
Przyglądam się ścianie, do której jest przytwierdzona, rozważając możliwość ponownego wyrwania łańcuchów. Mogę sobie tylko o tym pomarzyć. Nie jestem na tyle silna, ani na tyle sprawna, by to zrobić. Na tym, jak zresztą na każdym etapie mojego wyjazdu Peeta sprawdziłby się o wiele lepiej. Umie przemawiać, jest niewyobrażalnie silny, a władzom z pewnością nie byłoby łatwo go porwać. Biorę głęboki oddech na myśl o mojej głupocie. Już go kiedyś porwali. Wysadzając arenę nie było we mnie ani krzty rozsądku. Peeta nie zostałby osaczony, a... Igrzyska nadal by się odbywały.
Dobrze się stało, pocieszam się.
Nie, niedobrze. Nie ochroniłam go, chodź należało to do mojego obowiązku, który sama sobie dałam.
Nagle moją uwagę przykuwa połyskujący w mdławym świetle poranka przedmiot. Zrywam się jak oparzona na równe nogi. To szklanka. Leży sobie spokojnie na kamiennej półeczce, którą dostrzegam dopiero teraz. To nie koniec. Kubek jest wypełniony! Staram się sięgnąć go, ale kajdanki skutecznie pilnują, bym nie przeszła za daleko. Wymachuje rękami w tamtym kierunku, ale bez skutecznie. Próbuję dosięgnąć ją nogą, lecz to też nic nie daje. Rozprostowuje poskręcane kółka łańcucha. Przysuwam się najbliżej jak pozwalają mi na to moje obezwładnione ręce i chwytam naczynie zębami. Staram się zrzucić je tak, bym zdążyła je złapać. Udaje mi się, ale po moich manewrach pół zawartości wylądowało z pluskiem na podłogę.
Przysuwam się do ściany i drobnymi łykami wypijam herbatę. Z zadowoleniem zauważam, że zaparzono ją, ale nie wyjęto torebki. Gdy parudziesięciu minutach kończę herbatę wkładam do ust torebkę z fusami i przez dłuższy czas wysysam z niej ostatnie resztki płynu. Robię to też po to, by dać zajęcie ustom i może trochę oszukać organizm. Nie czuję się bardzo głodna, ale mam nadzieję, że w najbliższym czasie uda mi się stąd wyjść, lub dostać jedzenie. Oczywiście wolałabym to pierwsze, ale na co mam liczyć w opuszczonym miejscu? Z drugiej strony, ciekawe czemu nie siedzę w izolatce, przecież w Kapitolu mają mnóstwo wyposażonych bardzo dobrze celi, a wsadzili mnie właśnie tutaj.
Odkładam suchą na wiór saszetkę z powrotem do szklanki i wycieńczona siadam na podłodze. Rana- co dziwne- nie zasklepia się. Powoli, cienkimi strumyczkami sączy się z niej krew. Czerwona, niczym ogień.
Usypiam, ale co chwila budzą mnie koszmary. Jedyne na co liczę, to, że ktoś tu przyjdzie i szybko ze mną skończy. Tyle, że ja nie chcę umierać. Chcę być przy Peecie. Blisko. Pocieszyłby mnie, przytulił, pocałował. Ocieram łzę, której jakimś cudem udało się wypłynąć.
Zauważam, że na moim brzuchu leży pierścionek od Peety. Nerwowo i na marnie szukam go na moim wychudzonym palcu, gdzie powinien być. Spadł. Nie bardzo nie dziwi. W końcu, był dostosowany do mojej poprzedniej wagi. Zaciskam go w dłoni na tyle mocno, na ile pozwalają mi moje skostniałe z zimna palce.
Cały kolejny dzień spędzam na próbowaniu wydobycia choć garstki herbaty z torebki. Na marne. Dotykam suchego jak pieprz języka. Ogarnia mnie strach na myśl o skutkach odwodnienia. Jak mam znaleźć wodę? Może spadnie deszcz, albo śnieg. Powątpiewam, że cokolwiek wpadnie akurat tutaj, ale jestem gotowa zlizać z podłogi kałużę, żeby tylko się nie odwodnić. Tyle, że moje ruchy są bardzo ograniczone, więc nawet gdybym chciała się, przypuśćmy na to, położyć, to nie mogę, ponieważ jestem perfidnie przykuta.
Wkładam palce w miejsce, gdzie kajdany przechodzą do drugiego pomieszczenia. Za pewne ich długość jest regulowana. Szukam sposobu, by je wyciągnąć, ale to jasne, że tylko tracę czas.
Na przemian budzę się, krzyczę, zasypiam, szukam wody, jedzenia i próbuję się wydostać.
Z każdym dniem coraz bardziej opadam z sił.
W pewnym momencie, przez szczelinę widzę kawałek buta, potem następny, i jeszcze jedną parę. Pokrzepia mnie, to choć mogą to być tylko Strażnicy.
Powoli tracę nadzieję. Nie chcę tu umrzeć. Wolałabym umrzeć u boku Peety, jeżeli byłoby to konieczne. Jeżeli zaś on się dowie, że nie żyje, to sam umrze, z tęsknoty, z bólu, choroby, depresji, wyliczam w myślach. Peeta jest silny, ale jego siła opiera się na mnie, tak samo jak moja na jego. Nie damy sobie rady bez siebie nawzajem. Kocham go ponad wszystko. Chcę, żeby miał szczęśliwe, życie, ale- chociaż to trochę samolubne- obawiam się, że beze mnie już nigdy nie odnajdzie szczęścia. Gdybym tylko mogła cofnąć czas. Nie postąpiłabym tak, dałabym mu umrzeć, albo chociaż nie dawałbym mu złudnych nadziei na bycie ze mną. Przeze mnie wielokrotnie cierpiał. Ja przez niego też, ale to co innego. Ja cierpiałam, bo go porwali. Z mojej winy. Niesłychane, ile rzeczy może przyjść do głowy, gdy nie ma się co robić. W życiu by mi na myśl nie przyszło by rozmyślać o przeszłości, w momencie, w którym nie wiem, czy dożyję jutra.
Ulewa trwa w najlepsze. Próbuję napełnić szklankę deszczówką, ale woda, jak na złość spływa w dokładnie odwrotnym kierunku. Skaczę ku niej, licząc, że tak gwałtowny ruch zerwie łańcuch, ale w tej samej chwili moje kajdany skracają się o połowę, przez co jestem brutalnie dopchnięta do ściany. W ostatnim przebłysku świadomości kładę szklankę tak, by nie upadła, na swoich kolanach. Ostatnie co pamiętam to pięć, ogromnych krwistych kropli, które skapnęły z mojej nogi.
Trzask! Budzę się raptownie. Nie otwieram oczu, ale chyba wrzucili do mojej celi czyjeś ciało, bo słyszę dźwięk podobny do tego, gdy rzuca się mięsem. Leniwie podnoszę powieki i wpadam w panikę. Obok mnie leży czyjaś ręka. Wydaję z siebie przytłumiony jęk, który, echem, cicho odbija się o ściany. Blada i wychudzona. Koścista. Chyba nie mam tego zjeść?! Kto jak kto, ale nikt w Kapitolu, jak zresztą w Panem nie lubuje się w kanibalizmie. Próbuję ją odepchnąć. Uspokajam się. Ręka należy do mnie, nie jest to czyjaś odcięta kończyna. Poruszam nią swobodnie. Podnoszę swoje obolałe ciało i przyglądam się kajdanom. Ktoś odstrzelił obręcz. Musiał mieć bardzo dobrego cela, zwłaszcza, że jest okropnie ciemno. Mam jedną wolną rękę! Przykładam kubek do miejsca, gdzie cienkim strumyczkiem spływa deszczówka. Po dłuższej chwili, która w mojej głowie przeradza się w wieczność naczynie napełnia się do pełna. Mogę zachorować, ale szczerze mówiąc wolę to, niż odwodnienie. Już zaczyna kręcić mi się w głowie i mroczyć przed oczami, to co by było jutro? Wolę o tym nie myśleć, mam zbyt zmętniały umysł. Zawartość znika po bardzo długim czasie. Rozmyślam o opcji rozdarcia torebki i zjedzenia fusów, ale ostatecznie rezygnuję, bo i tak bym się nie najadła. Potrzebuję tłuszczów i białka, a raczej tam tego nie znajdę.
Rana zaczyna się goić, a ja od wczorajszego wieczoru wsłuchuję się w dźwięki strzelaniny. Momentami wydaje mi się, że cele z boku są wysadzane. I mam rację.
Słyszę huk. Ściana na przeciwko zawala się i dostaję odłamkami po twarzy. W ostatniej chwili udaje mi się okryć rękoma twarz. Czuję się, jakby chcieli mnie ukamieniować, albo zamurować żywcem. Cięższe kawałki opadają na moje stopy. Nie wiem jak to wytrzymują, ale nie słyszę żadnego zgrzytnięcia. Wolną ręką powoli odsuwam cegły. Gdy jedna z nich turla się w przeciwnym kierunku i rozsuwa pozostałe. Nagle coś wbija się w moją łydkę. Krzyczę, a raczej piszczę jak rozdziera mi skórę. Spoglądam w dół. Szklanka! Zostawiłam ją tam, przed wybuchem. Mam wrażenie, że szkło przebiło mi mięśnie. To źle. Nie wyjmę go, nawet jakbym chciała, bo prawa noga nadal jest zawalona. Jeżeli go nie usunę wda się zakażenie.
Taki ma być mój koniec? Wcześniej przynajmniej widziałam jakiś cień sunący po korytarzu, a od co najmniej pięciu dni nie widzę żywej duszy. Może rzeczywiście z kimś walczą?, myślę. Odpowiada
mi nic innego, tylko kolejny wstrząs wywołany bombą i kolejne strzelaniny. Ledwo utrzymuję się na nogach. Wszystko mnie boli, jestem głodna, wychudzona i zmizerowana. Ogółem- umieram. Prędzej czy później zakażenie zrobi swoje. Już zaczynam czuć gorączkę.
Kątem oka widzę przesuwające się kamienie. Dopiero potem spod nich wyłania się łańcuch. Ktoś go wciąga, to pewne. Tylko, czemu akurat ten? Mrugam szybciej, staram się dać mózgowi, do zrozumienia, że musi zrozumieć co się dzieje.
-No dalej!
Szepczę rozkazująco, chrapliwym głosem. Jednak nie wyrabiam z myśleniem i orientuję się w sytuacji, tuż przed wciągnięciem drugiego łańcucha. Być może obawiają się, że przez wybuch któryś z więźniów ucieknie, poprzez przerwanie kajdan kamieniem. W rezultacie, siła z jaką jestem przygwożdżona do ściany uderza tak mocno, że dosłownie czuję jak powietrze wylatuje mi z płuc. Udaje mi się je złapać dopiero po dłuższym czasie. Kamienie suną w moją stronę, bo zrobiłam im miejsce. Nieświadomie, ale jednak. Przecinają mi skórę, haratają łydki, gniotą stopy. Nie ruszę się mimo najszerszych starań. Oby Peeta o mnie pamiętał, uczcił moją pamięć. Ale jeżeli umrę, to będą o mnie śpiewać? O Kosogłosie. Rebelii. Katniss Everdeen. O tej, dla której nie było ratunku.
Godzę się z nieuniknioną śmiercią. Głodna, odwodniona, poobijana nic nie zrobię. Nikt nie przyjdzie. Są zajęci walką. W jakiej sprawie?
Zaczyna boleć mnie głowa od ciągłego myślenia. Mroczy mi przed oczami. Spazmatyczne torsje, których dostaję tuż po uderzeniu kamienia w brzuch przestają mnie męczyć dopiero gdy tracę przytomność. Peeta. Moja ostatnia myśl i tak będzie dotyczyć tylko jego. Kochałam, kocham, będę kochać. Nawet po śmierci. Nie dopuszczę do tego, by coś mu się stało.
Wtedy w słabym świetle pochodni, oddalonej o dwadzieścia metrów dostrzegam cień nadziei. Ostatnią deskę ratunku. Otwieram usta by coś powiedzieć, lecz ogłusza mnie kolejny odłamek.