Rozdział XXVII

Każdy kolejny dzień wygląda tak samo. Każdy kolejny jest koszmarny i z każdym kolejnym dniem cierpię coraz bardziej.
Ranek. O poranku wstaję, myję się, trzęsąc się z gorączki i z wycieńczenia. Dobre jest to, że mam swoją ulubioną kombinację klawiszy, jeżeli można to tak nazwać. Otóż, zawsze, na samym początku jestem oblewana płynem o zapachu wanilii, następnie szamponem, o zapachu pomarańczy, a na koniec letnią wodą. Ubrana zazwyczaj schodzę na dół, na śniadanie, o ile nie miotają mną potworne skurcze. Trener mówi, że to normalne i słabość mnie opuszcza, ale kompletnie mu nie wierzę. Parę razy próbowałam się skontaktować z Paylor, Brianem, lub kimkolwiek, kto mógłby mi pomóc i wyjawić czemu muszę biegać jak opętana, lecz nikogo nie zastaję, a jeżeli, to odprawiają mnie z hukiem. Zaraz po nieudanych próbach zdobycia informacji, których podobno mieli mi udzielić na miejscu zaczynam biegać. Nieważne, czy słońce jest gotowe spalić mnie żywcem, czy przemoknę do suchej nitki, czy też zamarznę na środku placu- i tak mam ćwiczyć. Nie podoba mi się sposób, w jaki mnie traktują. Mój hart ducha sprzed laty zniknął razem z rodziną i wiarą. Gdyby nie Peeta, który jest jedyną osobą, która o mnie dba i stara się poświęcać każdą wolną chwilę ukochanej. Dziwnie to brzmi. Ktoś mnie kocha. A myślałam, że zawsze będę samotna. Taki był mój zamysł, ale niby jak mam go zostawić?
Po ćwiczeniach szybko wracam na górę, by porozmawiać z Peetą i zdążyć na zachód słońca, ale coraz rzadziej mi się to udaje. Trener dokumentnie mnie niszczy. Gdy chciałam się sprzeciwić strzelili do mnie strzałką usypiającą i obudziłam się następnego dnia z pistoletem przy skroni. Nieźle traktują swoją ,,ostatnią nadzieję", jak to zwykł mnie nazywać Brian przez pewien czas.
Dzisiaj jednak nadszedł dzień, w którym mam wygłosić przemowę do Kapitolu. Będzie ona transmitowana na całe Panem. Przynajmniej tak mi wmawiano przez trzy miesiące. Nie miałam przygotowań, chociaż skrupulatnie się ich domagałam. Mówili mi, że sama sobie poradzę, bo jestem silną kobietą i potrafię przemawiać do ludu. Jednym słowem: kłamali.
Kaszlę, kicham i mam gorączkę, choć według nich to jest normalne. Czy oni naprawdę myślą, że w takim stanie się pokażę? Wyjdę tak po prostu przemawiać do ludzi plując na mikrofon? Eh, i tak nie mam najmniejszego wyboru, ponieważ niosą mnie przed wielkie drzwi prowadzące na plac, a ja jestem za bardzo rozchorowana i wycieńczona, żeby cokolwiek zrobić. Platforma jest zakryta ciemnogranatową kotarą
Siadam, a właściwie przewalam się na krzesło, a jeden z awoksów wchodzi na mównicę. Po co? To pytanie dręczy mnie póki nie usłyszę, że to nie jest awoks, to nie ten, któremu zrzuciłam hełm, tylko najwyraźniej jego kolega, również w zbroi, którego uniknęła kara. Ale to tylko poddani, oni nie mogą od tak przemawiać do ludu. Zasłona odsłania się. Jasne, zimowe światło razi nas w oczy, oślepiając mówiącego, przez co nie jest w stanie czytać przemowy. Siedzę z tyłu więc nie widzę twarzy niewolnika, o ile nim jest. Znam ten głos bardzo dobrze, ale dawka leków, którą co dzień dostaję odbiera mi świadomość.
-Proszę o ciszę.
Jeden z mężczyzn wstaje i uspokaja podburzony tłum.
-Dziękuję.
Odzywa się awoks. Zaraz, zaraz. Awoksy nie mówią, to nie on, uspokajam się w myślach. Gdzieś za mną słyszę klaśnięcie. Nagrywają.
-Mam przyjemność przedstawić wam tegorocznego organizatora Igrzysk, Katniss Everdeen!
Co on powiedział? Coś o mnie? Mam wstać, pomachać, czy przemówić? Ręce ociekają mi potem. Mam ochotę wytrzeć je w materiał, ale resztką rozsądku powstrzymuję się od tego czynu. Zdezorientowana kręcę głową na wszystkie możliwe strony szukając odpowiedzi. Sąsiadująca ze mną kobieta lekko szturcha mnie, każąc wstać. Posłusznie wykonuję polecenie podnosząc rękę machając do publiczności. Ludzie zlewają się w jedną całość, jakby się rozpuścili. Coś jest nie tak. Ogląda mnie cały kraj. Staram się nie zwrócić lichego posiłku.
Musi minąć dużo czasu, zanim powstrzymam odruchy wymiotne, dyskretnie wytrę ręce i zacznę normalnie widzieć. Wszystkie dotychczasowe zmysły myśliwskie poszły w niepamięć. Nie słyszę co do mnie mówią, ledwo widzę i co chwilę tracę przytomność. Na szczęście siedzę i nie muszę się martwić, że upadnę na oczach Panem. W przebłyskach świadomości słyszę wystrzały, widzę, że kamery są skierowane na mówiącego, lecz niestety najbliższy ekran, im bardziej staram mu się przypatrzeć odpływa w nieznane, i ludzi buntujących się. Leki. To nie leki. To nie tabletki, które dawała mi mama. Nie. Z pewnością miały mnie tylko osłabić. Może nawet wykończyć. Mężczyzna powoli kończy przemowę, to wiem, bo mówi spokojniejszym, ale bardziej dobitniejszym głosem.
-Może zaprosimy organizatorkę na mównicę, by udzieliła Wam odpowiedzi na parę pytań, które pewnie Was nurtują od samego początku.
Też mam parę spraw do omówienia z organizatorką. Łupie mi w głowie przez gorączkę, więc może nie będę się z nią spotykać, żeby jej nie zarazić. Ktoś jednak macha do mnie ręką. Czyli jednak muszę się z nią zobaczyć. Pospiesznie układam w głowie pytania, które nie będą zmuszały do odpowiedzi ujawniającej zamiary, czyli mają być tylko sensowne, konkretne i dyskretne. Podchodzę do mównicy kaszląc parę razy i wyszukując wzrokiem osoby, do której skieruję pytania. Za nim jednak to nastąpi ktoś do mnie wrzeszczy z denerwującym kapitolińskim akcentem z drugiego końca placu.
-Zwróć nam nasze dzieci!
Stoję nieruchomo podczas gdy ludzie zbierają się wokół sceny, krzycząc i klnąc. Strażnicy ich uspokajają.
-Nie chcemy Igrzysk!
-Jesteśmy niewinni!
-Bezbronni!
-Nic Wam nie zrobiliśmy!
Zewsząd słyszę obelgi skierowane w najprawdopodobniej moją stronę. Mężczyzna zasłaniając twarz kładzie kartkę przede mną.
-Drogie Panem!
Krzyczę na całe gardło i od razu chrypnę. Odchrząkuję. Staram się mówić dalej.
-Wiem, że jesteście bardzo przygnębieni zaistniałą sytuacją...
Notatka oddala się o mnie, przez co tracę ją z pola widzenia, jednak jestem w stanie ją dotknąć. Nie wierzę. Szwankuje mi wzrok. Wpadam w panikę. Zaczynam szybko oddychać.
-To, że zabiliśmy Wam wasze dzieci nie może wpłynąć na to, co teraz będzie się z Wami działo. Nie mieliśmy wyboru. Trzeba było szybko działać, ofiary muszą być.
Jakaś część umysłu podpowiada mi, żeby przerwać, ale jestem na tyle otumaniona, że nie potrafię się teraz wycofać.
-Przez ponad siedemdziesiąt lat z radością oglądaliście jak umieramy, a tymczasem, my chcieliśmy zabić Was. Siedemdziesiąte Szóste Igrzyska będą czymś większym, niż tylko show! To będzie zemsta! Zastanawialiśmy się jak tego dokonać, mimo że rozwiązanie było tuż, tuż.
Mimo że jestem w amoku, widzę, że coś jest nie tak. Ludzie, zazwyczaj rozentuzjazmowani, są teraz wściekli. Waham się. Chcę stąd zejść, ale nogi odmawiają mi posłuszeństwa. Ledwo utrzymuję na scenie. Wiedza, świadomość, iż obserwuje mnie całe Panem jest nie do zniesienia. Ruszcie się!, krzyczę w myślach do moich nóg.
Jedyne co mogę zrobić to tkwić na mównicy i czytać co mi każą.
-Dlatego teraz ja...
Zaczynam bardzo mocno kasłać. Zasycha mi w gardle, ale nadal nie potrafię się ruszyć.
-Zrobię arenę, o jakiej mogliście sobie tylko pomarzyć! Spędzaliście wakacje w miejscach gdzie umieramy. Dokładnie przyglądaliście się jak, gdzie i kiedy kto zginął. Z radością przemierzaliście nasz cmentarz. Czy tak może być? Powiedzcie mi, czy to było fair? Nie. Więc co nas powstrzyma od zabicia słabeuszy z Kapitolu? Tych którzy nic nie potrafią? Pewnie powiecie, że tak nie można, że nie możemy się nad Wami znęcać, czynić Wam, co nam niemiłe. Ale jakie to ma teraz znaczenie? Zastanówcie się, proszę, ile nas zginęło i porównajcie to liczby poległych obywateli Kapitolu.

Chyba nadaję złą intonację głosu, bo przez tłum przebiega fala zaskoczenia. Słychać szepty, mimo że jesteśmy na otwartym placu. Rozmawiają o mnie, czy o tym co czytam? Próbuję się skupić, ale za nic nie potrafię. Parę razy otwieram usta, by coś powiedzieć, ale ludzie zagłuszają każde moje słowo. Nogi mam jak z waty i cała się trzęsę. Nie wiem czy z gorączki, wycieńczenia, czy z nerwów. Peeta powiedział mi, że gdybym się denerwowała, mam pomyśleć, że stoi przede mną i mówić dalej. Problem polega na tym, że czuję się źle i jestem zmęczona, więc przemawianie i samodzielne uspokajanie nie wchodzi w grę. Mogę znów zacząć czytać, lecz nie mam bladego pojęcia jak. Z gorączki mroczy mi przed oczami, czuję, że niedługo zemdleję. To by było lepsze, niż upokarzanie się przed państwem i Peetą. Co ja gadam? Peeta nie będzie się mnie wstydził, nawet gdybym miała powiedzieć największą głupotę, uspokajam się.
Nagle z głośników wydobywa się przerażający ryk, więc zakrywam uszy dłońmi, siadam i chowam je pomiędzy kolanami. Wsuwam się pod mównicę, która na szczęście tłumi dźwięki. Czuję, że jak zaraz nie przestaną wyć, to ogłuchnę. Ekran, który wisi tuż nad drzwiami zaczyna szumieć, a dotychczasowy widok na moją osobę zastępuje czarna plama rozciągająca się na całej jego szerokości.
Ryk ustępuje po około dziesięciu minutach, ale nadal dudni mi w uszach. Widzę, że osoby na platformie oszołomione, zresztą tak samo jak ja i siedząc bujają się do przodu i do tyłu, patrząc w martwy punkt. Nie mam siły wstać, więc zostaję w tej samej pozycji, dopóki ktoś nie podejdzie i każde mi wstać. Sadzają mnie na krześle, dają wody. Nareszcie mogę odetchnąć, choć nadal źle się czuję. Kotara znów zasłoniła nam widoczność na publiczność. Słyszę trzaski, świadczące o zamknięciu bram na placu. Pewno nie chcą, by wyszli.
Parę ludzi pracuje przy kamerach, głośnikach i mikrofonie, by naprawić usterki. Ktoś podaje mi tabletki. Biorę je potajemnie rzucając za siebie. One nie zwalczają gorączki. Teraz to wiem. Mimo że przez parę pierwszych godzin po ich przyjęciu czułam się dobrze. Niestety efekt nie utrzymywał się za długo i nie walczył z chorobą, bo już niedługo byłam przymulona. Mężczyzna, udający awoksa, albo zmuszony do tego by go udawać tym razem ma owiniętą twarz, tak, że widać tylko nos i prawe oko. Przebrał się, więc tym razem nie wygląda rycerz, tylko jak służący. Poznaję go jedynie po posturze ciała, która wydaje mi się dziwnie znajoma. Może to Brian?
Nie ma sensu się tym teraz przejmować, bo za sekundę znowu wchodzimy na wizję. Ktoś głośno zaczyna odliczanie. Od dziesięciu w dół. Prawie jak na Igrzyskach. Nieoczekiwanie zaczynam się trząść z nerwów. Powracam myślami do Peety i mamy. Przede wszystkim do Tuen. Medalik ciągle spoczywa na mojej piersi. Nie poddam się. Nie mogę. Coś z tego cytatu strasznie mnie pokrzepia. Poddać się jest dziesięć razy łatwiej, niż ruszyć przed siebie, wygrać.
Chwiejnym krokiem zmierzam ku mównicy, dokończyć to, co zaczęłam. Podają mi szklankę wody, którą łapczywie wypijam. W trakcie tego wymieniają mi kartkę z przemówieniem.
Zaczynam kasłać, bardzo, bardzo mocno, mam wrażenie, że zaraz wypluję płuca. Podają mi jeszcze raz napój, a atak kaszlu powoli ustępuje. Kotara powoli odsłania się, rozbrzmiewa nowy hymn Panem. Znów widzi mnie cały kraj. Ludzie wybuchają gromkim śmiechem, mimo napiętej sytuacji gdy zauważają głośniki zwisające na jednym kablu. Naśmiewają się z nich, to jasne.
-Niech kończy.
Mówi kobieta zza moich pleców. Mężczyzna zgodnie kiwa głową i odwraca kartkę na drugą stronę. Z zadowoleniem zauważam, że mam do przeczytania jeszcze jedynie dwa zdania.
Znów mam atak kaszlu, a gdy mi przechodzi ledwo zaczynam czytać.
-Zmiotę wasz naród z powierzchni ziemi, za to, co nam wyrządziliście! Panem, kontra Kapitol! Pójdzie łatwo. Łatwiej niż myślicie. W końcu, Panem dzisiaj!
Czuję bolesne ukucie.
-Panem jutro!
Tracę czucie w nogach. Mam nadzieję, że skończę zanim zemdleję.
-Panem zawsze!