KOSOGŁOS!

Ladies and Gentelman!

This is the end, you know- now we can't do anything wrong..

Nasza przygoda z Igrzyskami po części dobiegła końca.
Nie ma na co czekać.
Nie ma emocjonalnego odliczania dni do premiery.
207 dni temu zaczęłam odliczać, a dzisiaj to już przeszłość.
Teraz czeka nas prawdziwa próba- czy wytrwamy?
Igrzyska pozostaną z nami na zawsze, nie opuszczą nas, bo w końcu były częścią naszej osobowości, naszego życia, dlatego zasługiwały na godne pożegnanie.
Pożegnanie, ale tylko materialne- trochę, jak z ludźmi. Mimo że odchodzą, to i tak pozostają w naszych sercach i wiercą w nich dziurę, póki nie zrozumiemy, iż to nie był koniec.

,,This is the start, of how it all ends..."- taki tekst można było usłyszeć na piosence Lorde- Yellow Flicker Beat, która była puszczona na koniec Kosogłosa, części 1.

Myliła się. Dopiero teraz jest początek końca. Our future starts tomorrow, at dawn. Od jutra zacznie się nasza tułaczka, nie pocieszana myślą, iż na coś czekamy. To swego rodzaju test. Zostaną, czy może pójdą w niepamięć, zaślepione innymi książkami?

Obejrzałam Kosogłosa. Nie, nie byłam na premierze, ponieważ nie mogłam, ale to inna historia. Widziałam, słyszałam, podziwiałam, dziękowałam i żegnałam.
Nie potrafię opisać tego, co działo się w tym czasie w moim sercu i głowie, ponieważ zwyczajnie tego za dużo, ale postaram się przytoczyć Wam najważniejsze fragmenty. Na wstępie powiem, iż bałam się zdjąć okulary po seansie, ponieważ ludzie mogliby wtedy zobaczyć zasmarkaną, poplutą, zapłakaną i czerwoną dziewczynę, co nie byłoby miłym widokiem, to też wyszłam ostatnia.

Za każdym razem, gdy widziałam Peetę (napomknę, że wyglądał BOSKO), płakałam. Tak, płakałam. W sumie nie wiem dlaczego, ale chyba dlatego, bo nie widziałam go od prawie roku, a teraz powrócił, załamany, wyniszczony i smutny. Rozpłakałam się na pierwszej scenie, czyli tej, w której Prim przyszła go odwiedzić. Potem był spokój, aż do momentu, kiedy przywieziono go do drużyny gwiazd, a on w kółko powtarzał ,,My name is Peeta Mellark. My home is District 12..." Potem było coraz gorzej. Peeta za każdym razem wyglądał na załamanego, a ja nie mogłam tego znieść, więc ryczałam, gdy mówił, że trzeba się go pozbyć, podczas pierwszej gry ,,Prawda, czy fałsz?" itd. itp.
Byłam jedyną osobą, która podnosiła trzy palce w górę i płakała non-stop od momentu śmierci Finnicka.
Następnie, pocałunek i pożegnanie, czyli ,,Katniss, when I see you again, it'll be a diffrent world.". Nie było źle, aż do momentu śmierci Prim. Zaraz po tym egzekucja Snowa i kolejny moment, na którym Dolly zaczęła płakać. Mam oczywiście na myśli zabranie pastylki przez Peetę.
I tutaj zaczął się wodospad.
Dostałam dziwnych drgawek, wydawałam jakieś dławiące dźwięki, koleżanka tylko podsuwała mi chusteczki, a wszystko dlatego, że Peeta posadził prymulki, po czym spytał się Katniss, czy go kocha i potem epilog, i przytulas Peety, i ich dzidziusia, i...

,,But there are much worse games to play..."