Rozdział XXIV

Moja babcia była silną kobietą. Niegdyś uczestniczyła w Głodowych Igrzyskach. Bodajże trzydziestych. Wiem to z nagrań.
Babcia w bardzo młodym wieku zaszła w ciążę. Została wylosowana na Dożynkach w wieku osiemnastu lat, przez co zostawiła swoją córkę, gdy ta miała zaledwie dwa.
Areny mniej wymyślne niż teraz były po prostu cmentarzem, w którym stopniowo każdy miał być pochowany. Arena zorganizowana na tamte Igrzyska była skuta lodem. Nawet Róg Obfitości wykonano z lodu. Nie znajdowało się przy nim nic pożytecznego. Nic, oprócz węgla i paru broni. Mieszkańcy Złożyska dobrze wiedzą co zrobić z tymi rzeczami, więc Dwunasty Dystrykt miał sporą przewagę. Myślę, że Tuen, czyli moja babka wygrałaby Igrzyska, gdyby nie fakt, iż sprzymierzyła się z Czwórką. Dwadzieścia trybutów pozamarzało pierwszej nocy bezskutecznie próbując znaleźć drewno, rozpalić ognisko, a następnie dorzucić węgiel. Bez drewna można rozpalić ogień, ale co oni mogli o tym wiedzieć? Niby to oczywiste, jednak nie zrobili tego. Tuen przyłapała na szpiegowaniu kobietę z Czwórki podczas robienia sobie kryjówki. Dogadała się z nią i postanowiły razem wykończyć pozostałą dwójkę. Arena nie była mała, ale ilość lodu wystarczała na zalanie jej całej. Organizatorzy uznali ten rok za wyjątkowo nieudany z oczywistych przyczyn, więc postanowili szybko z tym skończyć. Stopili lodowce, a ponieważ babcia nie umiała pływać, utonęła. Jej ostatnie słowa utkwiły mi w pamięci. Tonąc wycedziła ,,Walcząc na własnym podwórku, walczysz z rodziną, nie dopuść do tego!" To było skierowane do córki, albo trybutki. Na nieszczęście ten kawałek był transmitowany tylko raz, ale to wystarczyło, by dziadek dokładnie zapamiętał każde jej słowo.
A teraz, po wielu latach trzymam w ręku medalion ze starannie wygrawerowanym cytatem, oraz zdjęciem Tuen na odwrocie. Mama zawsze mi powtarzała, że ona nade mną czuwa.
-Dzię...
-To nadal nie były wszystkie prezenty.
Tym razem Peeta nie daje mi dokończyć.
-Jak to?
I tak bardzo dużo dostałam.
-No to dajcie resztę.
Mówię żartobliwie. Peeta przysuwa się do mnie i szepcze mi do ucha:
-Tylko nie jestem pewien czy ten prezent przyjmiesz...
Wzdrygam się, ale nie przez to, co powiedział, lecz przez to, że Annie zakradła się od tyłu i- jak myślała- niezauważalnie rozpuściła mi włosy. Patrzę jak loki spadają mi na ramiona. Muszę wyglądać fantastycznie, bo właśnie tak się czuję.
-W końcu, darowanemu koniowi się w zęby nie zagląda, prawda?
-W Twoim przypadku trzeba zajrzeć.
Podkreśla przedostatnie słowo.
Bierze mnie na ręce i niepewnie wynosi na korytarz, co jakiś czas zatrzymując się, i zastanawiając czy dobrze robi, po czym sadza na parapecie. Wygląda na zdenerwowanego, albo raczej stremowanego.
-Katniss...
Zaczyna.
-Wiem, że pewnie będziesz miała déjà vu, ale muszę to powtórzyć. Poprzednim razem to nie było prawdziwe, tylko wymuszone, a takie ważne rzeczy powinny być robione z miłością, bez presji.
Podchodzi bardzo blisko i patrzy mi się prosto w oczy. Tym razem nie odwracam głowy, ponieważ wtedy bym spanikowała, a gdy na niego patrzę jestem spokojna.
-Peeta, przejdź do rzeczy...
Błagam.
-Katniss, to nie jest takie proste, bo, bo... Daj mi chwilę, dobiorę słowa.
Zaczynam się śmiać.
-A nie możesz od razu powiedzieć o co Ci chodzi? Peeta, przecież ja Cię kocham i nic tego nie zmieni.
Mówię stanowczo, licząc, że odgadłam co chciał powiedzieć dając mu tym samym motywację.
-Katniss...
Znów powtarza moje imię i bierze bardzo głęboki oddech.
-Katniss, jeżeli masz opuścić Dwunastkę, to chciałbym, żebyś wyjechała jako Katniss Mellark.
Wiem co ma na myśli, ale serce zaczęło mi za szybko bić, by cokolwiek przemyśleć. Sięga do kieszeni marynarki po czym klęka przede mną.
-Katniss Everdeen, wyjdziesz za mnie?
Otwiera pudełko, w którym znajduje się srebrny pierścionek przypominający warkocz.
Schodzę z parapetu, a Peeta bardzo powoli wstaje. Nie widzę u niego pewności siebie, lecz wiem, że przyjmie każdą odpowiedź. Rzecz jasna odpowiedź jest tylko jedna.
-Tak.
Odzywam się niepewnie. Nakłada mi pierścionek na serdeczny palec lewej ręki. Patrzę otępiało na to co robi. Nadal nie jestem w stanie w to uwierzyć. Wszystkie szare i ciemne barwy nagle nabierają koloru, ból w nodze jest o wiele mniejszy. Tak strasznie pragnę, żeby czas się zatrzymał, żebym mogła już zawsze żyć w tej chwili. Przy Peecie.
Kolejny raz bierze mnie na ręce.
-Powtórz to.
Uśmiecham się i szepczę:
-Tak. Zawsze.
Czuję euforię, chcę skakać, albo robić cokolwiek innego, żeby rozładować emocje, ale nie mam na to czasu, gdyż Peeta właśnie wniósł mnie do pokoju, w którym znajdowaliśmy się wcześniej.
-Zgodziła się!
Krzyczy podekscytowany. Mama i Annie momentalnie do nas podbiegają i składają gratulacje. Nie słucham ich. Odwracam głowę w kierunku Peety. Mocno całuję go w usta. Cofa się o parę kroków i opiera o ścianę. Annie wzdycha z przejęciem. Kątem oka zauważam mamę kręcącą głową bez przekonania. Nagle przestaję go całować, przez co wydaje się zmieszany. Patrzy mi w oczy, które zachodzą mi łzami. Nie muszę nic mówić, on wie, co sobie uświadomiłam. Jestem pewna.
Co mi po narzeczonym, skoro niedługo wyjeżdżam? Mam uspokoić Kapitol. Szkoda, że mnie nie ma kto uspokoić. Peety nie wpuszczą tam pod żadnym pozorem, a ja... sama, bez niego. Uzupełniamy się jak nikt. Gdy go ze mną nie będzie, to tak jakby pięćdziesiąt procent mnie wyparowało. Ba, powiedziałabym, że siedemdziesiąt, albo może nawet sto? Kto potrafi odpędzić moje koszmary w nocy? Kto potrafi zapewnić mi bezpieczeństwo i ukojenie? Kto mnie zna i zawsze wie co czuję? Ktoś kogo opuszczę. Nie wiem nawet co będę miała robić. Nie wiem nic. Nikt nigdy mi nic nie mówi. Teraz, mimo, że wszyscy wiedzieli o zaręczynach nie czuję się oszukana, ponieważ to inna sytuacja, a Peeta wiedział, że się zgodzę. Już raz to zrobiłam.
-Wiedzieliście?!
Krzyczę, lecz nadal jestem wtulona w niego.
-Oczywiście, że wiedzieli. Miała przyjechać jeszcze Johanna, ale coś jej wypadło, za to przysłała Ci imieninowo- zaręczynowy prezent!
Oświadcza entuzjastycznie Peeta i siada wraz ze mną na fotelu.
-A jakbym się nie zgodziła?
Rozśmieszam wszystkich moim niewinnym tonem.
Uśmiechnięta od ucha do ucha mama podaje mi papierową torebkę. Widnieje na niej karteczka ze standardowymi życzeniami i dopiskiem ,,Otwórz to w samotności". Pokazuję to Peecie, który lekko przekręca głowę po czym schodzi z fotela jak poparzony. Cała reszta się odwraca. Wiem, że żartują i dobrze im to wychodzi, bo wygląda to co najmniej komicznie.

Otwieram pakunek według zaleceń, ale dosłownie sekundę przed wyciągnięciem ubrania zatrzymuje mnie kolejna kartka, tym razem z napisem ,,Mam nadzieję, że Peecie się spodoba..." Przez tajemnicze trzykropki zaczynam się głośno śmiać. Annie ma ochotę się odwrócić. Ledwo się powstrzymuje przypominając sobie o zakazie.
Łapię na ślepo złoty materiał, który od samego początku wydawał mi się lekki, ale teraz dostrzegam, że praktycznie go nie ma, bo jest tak przeźroczysty i w dodatku nie widzę jego końca. Po wyciągnięciu mniej więcej metrowego, cienkiego aksamitu moim oczom ukazuje się koszula nocna z wielkimi dekoltem i wycięciem na plecach niemalże do kości ogonowej.
-Peeta, chyba chcesz to zobaczyć.
Proponuję oszołomiona. Nie jestem przekonana czy chcę to założyć. Peeta jako pierwszy odwraca się, zaraz po nim Annie, która wydaje głuchy okrzyk, a na końcu bardzo niepewnie i powoli mama.
-Bardzo kryjące.
Zaczynamy się śmiać, ale moja mama tylko przygryza wargę. Wiem, że pewnie nie cieszy się wizją córki paradującej po domu nago. Nie będę paradować ani tu, ani nigdzie indziej w skąpym stroju, bo jutro mnie tu nie będzie. Spoglądam z tęsknotą na tort, którego nawet nie tknę, bo nie mam na to głowy.
-Słuchajcie, bardzo wam wszystkim dziękuję, ale chyba muszę, muszę...
Jąkam się.
-Spakować się.
Dokańcza Peeta z bólem.
-Wiemy Katniss, ale może chociaż skosztujesz ciasto?
Wszyscy zgodnie kiwają głowami i przysuwają do siebie talerzyki.

-Kawałek.

Godzę się. Peeta przysuwa się do mnie. Otacza mnie ramieniem i kładzie talerz na moich kolanach.

-Ale potem zaprezentujesz się w prezencie od Johanny? 

Niby szepcze mi to do ucha, ale robi to na tyle głośno, żeby wszyscy usłyszeli. Uderzam go w ramię otwartą dłonią, a mama patrzy się na niego surowo. Odsuwa się ode mnie na tyle, ile to jest możliwe i dokańcza posiłek wciśnięty w ramię fotela. Gdy mama odwraca się na moment od razu zadaje mi ponowne pytanie.

-Nie odpowiedziałaś...

Uśmiecha się figlarnie.

-Przemyślę.

Całuję go w policzek. Przybiera zrezygnowaną minę.

Proszę Peetę, by pomógł mi wstać po czym obwieszczam, iż chciałabym się spakować, odprawiając Annie i Feena do domu.

Wnosi mnie na górę. Mama cicho za nami drepcze. Chyba chce o czymś porozmawiać. Znając ją chodzi o zaręczyny.

Nie miałam racji. Podchodzi do Peety po czym coś szepcze mu do ucha. Mimo że cały czas tkwię w jego ramionach nie mogę dosłyszeć co dokładnie mu powiedziała.

Gdy wychodzi dochodzę o własnych siłach do walizki i zaczynam się pakować. Ubrania leżą złożone obok, ale nie zabiorę wszystkich, bo nie wiem czy mam jakieś ograniczenie co do bagażu. Mimo wszystko wolałabym nie robić sobie dodatkowych problemów. Nie spoglądam na narzeczonego. Im mniej go dzisiaj będę miała przy sobie tym mniej będę cierpieć. Dobrze, że siedzi w milczeniu. Nie zniosę jego głosu. Kocham go, ale przypomina mi on o nim, więc najlepiej będzie, jeżeli będę miała jak najmniej do czynienia z Peetą Mellarkiem. Ech, to nawet śmieszne. Prawie to samo mówiłam przed Igrzyskami. Teraz to inna sytuacja. Teraz to mnie boli. Okropnie boli, a najgorsze jest to, że ukoić mnie może tylko on. Tylko on mnie przywoła do porządku. Co jeżeli spanikuję i kapitolińczycy zaczną we mnie widzieć ciamajdę, albo łatwy cel? Co jeśli? Jeśli zawiodę?

Nerwowo pakuję koszulę nocną do walizki, choć nie założę jej tam, bo wiem , że  Kapitol jest, a przynajmniej był nafaszerowany kamerami. Chcę mieć tam kawałek tego, co jest tutaj. Medalika nie zdejmę. Mogę ewentualnie zabrać pantofelki od Annie, a od Peety mam pierścionek zaręczynowy i perłę.

Kątem oka widzę, że Peeta przy mnie kuca. Spoglądam na niego raz, drugi, trzeci... Nie wytrzymuję i rzucam mu się ramiona.
O to mi chodziło. Gdy go przytulam szczęściu ustępuje miejsca złość. Już za tym tęsknię. Czuję, że się denerwuje. Nie umiem tego opisać. Po prostu to czuję. Całe noce leżę wtulona w niego, więc znam bicie jego serca na pamięć. Teraz gwałtownie przyspiesza, a jego ręce lekko drżą. Zdaje sobie sprawę, że nasze pocałunki i wspólne chwile można policzyć na palcach. 

-Boję się Peeta, jedź ze mną. Bez Ciebie nic nie zrobię.

Nie pozwalam mu podnieść się z podłogi.

-Katniss, jeżeli tylko będę mógł to wsiądę w najbliższy pociąg i pojadę do Ciebie. Zawsze przy Tobie zostanę.
Marszczy czoło.
-Mam pomysł. Gdy będziesz mówić cokolwiek do ludzi, wyobraź sobie, że ja tam jestem. Obiecuję, że póki do Ciebie nie przyjadę nie wyłączę telewizora i nie wyciszę telefonu.
Próbuje mnie pocieszyć, doskonale o tym wiem, tylko problem polega na tym, że ja nie chcę być pocieszana, bo wolę tu zostać.
Koniec tego, Katniss, weź się w garść, umil sobie ostatnie godziny, myślę.
-To nie jest takie łatwe, przecież Ciebie tam nie będzie.
Wstaję podpierając się Peety.
-Przekonaj ich do siebie, tak jak zrobiłaś ze mną.
Przekręca zabawnie głowę. Nie potrafię się nie uśmiechnąć gdy na niego patrzę.
-Myślisz, że się uda?
-Pewnie, jesteś jak narkotyk.
Wytrzeszczam oczy. Trochę w tym racji. Nie mówię o sobie, tylko o Peecie. Uzależniliśmy się od siebie, nie potrafimy bez siebie żyć, tęsknimy już po paru minutach rozłąki. Doskonałe porównanie. Obym w Kapitolu nie miała tak nieobecnego wzroku jak Morfalinistka!, śmieję się w myślach.
Zarzucam mu ręce na szyję i mocno ściskam. Uspokoiłabym się gdyby nie świst hamującego pociągu. Peeta momentalnie wybiega z pokoju. Cicho za nim idę. Widzę, że wygląda przerażony za okno, z którego widać stację.
-Przyjechali przed czasem.
Mruczy pod nosem niezadowolony. Mama momentalnie wybiega ze swojego pokoju, jakby od dłuższego czasu słuchała naszej rozmowy. Przytula mnie mocno i pociesza, ale nie słucham jej. Bardziej skupiam się teraz na Peecie, który pobiegł po moją walizkę dorzucając do niej parę rzeczy.
-Masz wszystko. Chcesz wózek?
Kręcę głową.
Pomaga mi zejść na dół. W samą porę, bo właśnie rozległ się dzwonek do drzwi. Moja mama otwiera je, a ja nadal zostaję w uścisku Peety. Parę razy próbuję odejść, bo nie lubię zwlekać pożegnań, jednak on nie puszcza mnie. Wręcz przeciwnie, jeszcze bardziej mnie do siebie przyciąga.
Strażnicy bez zastanowienia odrywają mnie od Peety. Upadam, a oni ciągną mnie za nogę w stronę wyjścia. Peeta powalił dwóch z taką łatwością, że aż litość bierze. Pewnie wyeliminowałby jeszcze tego, który ciągle trzyma moją zdrową nogę, gdyby tamten nie wyciągnął karabinu i zaczął w niego celować. Mimo wszystko nie cofa się. Nic mu nie zrobią, bo wtedy nie chciałabym nawet się stąd ruszyć. Wiedzą o tym.
-Puść ją.
Podchodzi bliżej strażnika. Lufa karabinu niemalże dotyka jego skroni. Wstrzymuję oddech. W tej sytuacji jestem bezbronna, a na domiar złego strasznie mocno uderzyłam się o kant schodów.
Mężczyzna nawet się nie rusza.
-Puść.
Mówi stanowczo. Jeden z moich ,,porywaczy" ocknął się i właśnie próbuje przedostać się do Peety, ale chyba nadal kręci mu się w głowie po tak silnym spotkaniu się z podłogą, bo potyka się o wszystko o co się tylko da. Dywan stanowi dla niego przeszkodę nie do pokonania, więc upada, a Peeta kopie go dwa razy, tak, że turla się w głąb przedpokoju. Znów skupia się na mnie.
-Dobrze, w takim razie, powiedzcie mi proszę, jakie odszkodowanie płacicie za poronienie?