This is the end, you know.

Ladies and Genetlman!

Dzisiaj, witam Was w dość nietypowym poście, ponieważ mam zamiar podyskutować, o pewnej premierze, zbliżającej się wielkimi krokami.
Kosogłos część druga będzie trwał 2 godziny i 16 minut, łącznie z napisami, co daje nam 136 minut płaczu i cieszenia się jednocześnie... Przynajmniej mi. 
Szczerze, to jestem strasznie rozdarta przez to wyczekiwanie.
Z jednej strony- chcę to zobaczyć, chcę, nawet pragnę, ujrzeć po raz ostatni Josha, w roli Peety, Jen, w roli Katniss i Sama, w roli Finnicka. 
Problem polega na tym ,,ostatnim razie". Nigdy nie zobaczymy ich ponownie, w ekranizacji Igrzysk, ewentualnie w jakiś sequelach, lub prequelach, lecz to nie będzie to samo. Igrzyska były jedne. 
Ostatnimi czasy wyszedł plakat promujący Kosogłosa. Ostatni plakat. Następnego nigdy nie będzie. Wielkimi krokami zbliżamy się do końca naszej wspaniałej przygody rozpoczętej... No właśnie- kiedy? 
Kiedy? 
W moim przypadku, w marcu, tamtego roku. Moja Pani od polskiego zaproponowała mi, żebym przeczytała jakąś lekturę dodatkową, dzięki czemu dostanę szóstkę na koniec, po czym dała mi wykaz książek. 
Pierwsza pozycja, która mnie urzekła, to ,,Sherlock Holmes". Niefortunnym trafem, nigdzie nie mogłam znaleźć części, którą mogłam przeczytać. 
Dobra, czysty przypadek, czasem się zdarza.
Więc sięgnęłam po kolejną- ,,Muchy w butelce", której również nigdzie nie było.
Z wielkim bólem i żalem spojrzałam na to, co nieuchronne- ,,Igrzyska Śmierci".
Nie chciałam jej czytać, tym bardziej, po tym, kiedy mama wpadła kiedyś do mojego pokoju, podczas, gdy ja grałam na komputerze i powiedziała, żebym nigdy, przenigdy nie oglądała tego paskudnego filmu o zabijaniu dzieci, i morderstwach, i innych ,ble' rzeczach. Posłuchałam jej, przez co nie poszłam z tatą na premierę ,,Igrzysk Śmierci", za co jestem im dozgonnie wdzięczna. xD
I po tych paru latach (Od tamtego momentu, do przeczytania ,,IŚ" minęły dwie zimy.) otworzyłam pierwszą stronę bardzo paskudnej lektury. Była godzina, przyjmijmy na to- 17. Otworzyłam ją, wertowałam kartki, uważnie czytając, ale nic mi się nie podobało:
-Jest sobie Katniss, poluje kocha siostrę, zaraz pójdzie na rzeź.
-Peeta? Bleeeeee, fuuuuj! Ohyda! On kłamie i łże! Nienawidzę gnoja. (Przepraszam za wyrażenie.)
-Gale? Lubię go. Czemu go nie wylosowali?! Ty palancie, czemu się nie zgłosiłeś, za tego piekarzynę?! Przecież, jesteś największą miłością Katniss, kochasz ją, powinieneś ją wspierać.
Po czym doszłam do cudownego momentu z pocałunkiem.
I nagle, wszystko diametralnie odwróciło się o 360 stopni.
-Peeta? Kochaaaam! Jest romantyczny i silny, i przystojny, i w ogóle.
-Gale? He, he, he, no fajnie. Przynajmniej pomaga Prim i mamie Katniss.
Nie mogłam przestać jej czytać. Mama była lekko przerażona, ale tłumaczyłam jej, niczym Google, że jest to naprawdę świetna książka, godna uwagi. Efekt był taki, że skończyłam ją w dwa dni.
Dobrze, przenieśmy się troszeczkę później, bo aż do października. Miałam okrutnie wysoką gorączkę, z którą ledwo co czytałam, ale dałam radę. ,,W Pierścieniu Ognia" skończyłam w dwa dni, lecz praktycznie nic z niej nie pamiętałam. Prawię się rozpłakałam, gdy Peeta rąbnął się o pole siłowe, ale dzięki mojej kochanej, bądź też nie- bo zaspojlerowała- koleżance (Pozdrawiam Juliana. :D) wiedziałam, iż Peeta nie umrze. Skąd ona to wiedziała? Nie czytając ani strony zerknęła na koniec Koska i postanowiła to przeczytać Dolly. Genialne, nie? Z jednej strony tak, bo bym umarła, gdybym ciągle myślała, że mój ,monsz' zginie.
Nie poszłam na pierwszą część Kosogłosa, z oczywistych przyczyn.
Gdy nadeszła noc sylwestrowa, razem z koleżanką (Pozdrawiam Gunię. :D) skakałyśmy po kanałach. Jeszcze wtedy nie wiedziałam, jak wyglądają ekranowi Katniss i Peeta, miałam tylko jeden, jedyny plakat, samotnie wiszący na ścianie. Nagle- oczom nie wierzę! Igrzyska! W Pierścieniu Ognia! Z zapałem zabrałam się do oglądania. I gdy wybiła godzina dwunasta- co było zrządzeniem losu, bo byli na cyferblacie- weszli na arenę.
Następnego dnia obejrzałam ,,IŚ" i ,,WPO", po czym zabrałam się za czytanie Kosogłosa. Miałam kaca po Picollo, ale dałam radę, jak w październiku. Muszę być silna, tak, jak Katniss, powtarzałam sobie, w obu przypadkach. Strasznie płakałam na sam koniec. To było takie piękne- mimo trudów i mimo niesprzyjającego im losu dali radę, i potrafili być szczęśliwi. Wtedy z pomocą przyszła mi kolejna koleżanka (Pozdrawiam Madzika. :D), która mnie wysłuchała, bo sama przeżyła identycznie zakończenie, tylko pół roku temu.
Potem i tak nie potrafiłam sobie poradzić, więc założyłam tego oto bloga. Był to strzał w dziesiątkę. Kocham go, choć, po opisaniu wszystkich postaci i rozdziałów tyle, ile będzie mi potrzeba, na opisanie piętnastu lat życia, będę musiała z nim skończyć. Wiem to, ale nie chce teraz o tym myśleć.
W 2015 roku przeczytałam ponownie ,,IŚ", trzy razy, ,,WPO", dwa razy i ,,Kosogłosa" jeden, kolejny raz. W te oto wakacje pobawiłam się również w Dereszowską, -która, jak zapewne wiecie, nagrała audiobook do Igrzysk- czytając mojej mamie wszystkie trzy części. Było to potrzebne nam obu, ponieważ ja kocham czytać na głos i wczuwać się we wszystkie postaci, plus musiałam przeczytać je jeszcze raz, a ona miała najlepszego czytacza in the world. :D
Teraz, to wszystko zbliża się ku końcowi i wiele stron, blogów, i przede wszystkim, fanów, zostanie wystawionych na próbę. Czy będzie o czym pisać? Czy ta książka zostanie z nami, mimo wielu innych, próbujących wkraść się na jej miejsce?
Odpowiedź, wraz z wzruszeniami, łzami i śmiechem przyniesie nam czas.

And may the odds be ever in your favor, Tributes!